شاید من ظاهراً آدم متدینی نباشم و عبادات مذهبی را مرتب انجام ندهم. اما این دعا شاید به‌خاطر اینکه یادم می‌آید مادربزرگ چگونه آن را نجوا می‌کرد و بعد آن را سمت من فوت می‌کرد.
این یکی، همیشه حسی از آرامش به من می‌داد، حتی چیزی بیشتر از آرامش. گویی صدای مادربزرگ همراه ایمانش به کلمات قدرت می‌داد.
انگار کلمات قابل‌لمس بودند. در این لحظه‌ی به‌خصوص هم همان آرامش را حس می‌کنم؛ اما انگار به هوا چنگ انداخته‌ام.
«باید عجله کنیم.» این را پدر می‌گوید، وقتی مادر دعا خواندن را تمام می‌کند.
مادرم از من می‌پرسد: «می‌تونی خودت تنهایی انجامش بدی؟ می‌خوای کمکت کنم؟»
«نه.» می‌خواهم بگویم نمی‌توانم این کار را تنهایی انجام دهم.
نمی‌خواهم که انجامش دهم.
قلبم در حال فروریختن است؛ اما در اعماق وجودم شعله‌های خشم هم در حال خروشند.
حالا چگونه این کار را انجام دهیم؟

آخر شما چطور با این مسئله کنار می‌آیید؟ می‌خواهم سر مادر و پدرم داد بکشم….